Author name: MuSaKu

ဟာ! ရင်ထဲမှာ ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ အပြင်တော့ ထွက်မလာဘူး။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်း အူတွေ သဲတွေ ဗြောင်းဆန် သွားတယ်။ မမသီတာရယ်လေ အပြေးအလွား ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထဘီလှန် ပင်တီ အောက်ဆွဲချလို့ ဘယ်ချိန်ထဲက […]

“ဟူး..” ခေါင်းတစ်ခုလုံး ကိုက်ခဲနေသဖြင့် တေဇာ မနည်း ထယူရသည်။ ညက အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သောက်တာ များသွားသည်။ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက်(၉)နာရီ ထိုးခါနီးနေပြီ။ ရုံးချိန်တော့ နောက်ကျတော့မှပဲ။ ဒါပေမဲ့ ပြသနာမရှိပါ။ သူတာဝန်ကျနေသောဲမြို့လေးက မြို့ကြီးတွေလိုမှ

လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်က ဤရွာ ဤကျောင်းကို စာသင်ပေးခဲ့သည့် မြို့ကြီးသူ ဆရာမကြီးဒေါ်နုနုထွေး ယခု ဤရွာကို အလည်လာသဖြင့် တပည့်အဟောင်းတွေ တပြုံးပြုံး တရွှင်ရွှင် သွားကန်တော့ကြပါသည်။ သို့သော် ထိုအထဲ၌ တပည့်ဟောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် အောင်သိန်းက

ပိုးသားနက် ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံလေး ဖြင့် သီရိ ခပ်သွက်သွက်လေး ရုံးခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည် ။ သီရိ ဆိုတာက မြူနှင်းကုမ္မဏီကြီး ရဲ့ အတွင်းရေးမှုး တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ထို ကုမ္မဏီပိုင်ရှင် များ၏ မွေးစား

ကျတော်က ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ။ နံမည်ကတော. အောင်မြတ်ပါ။ စစ်တပ်ကနေ ပြောင်းလာတဲ. ဆရာဝန်ကြီးပေါ.ဗျာ။ အသက်ကတော. ၃၅ နှစ်ဗျ။ မိန်းမလား ရှိတာပေါ.၊ အသက် ၂၅နှစ်အရွယ် ဆရာဝန်မလေးပေါ.ဗျာ။ ကျတော်လား သူ.အရင် အများကြီး ထားခဲ.ဖူးတာပေါ. မယူတာပဲရှိတယ်။

ကြူကြူက မြင့်မြင့်ရီကို အသာလက်တို့ပြီး ပြောလိုက်သည်ကို နုနု ကြားလိုက်တော့ ရှိုးကေ့စ်နောက်တွင်ရပ်၍ နေရင်းက အသာလေး မျက်လွှာလေးပင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်က (၂၃) (၂၄) ထက်မပို၊ အသားက မဖြူသော်လည်း ခပ်လတ်လတ်လေးဖြစ်သည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်နှာက

ရွာလမ်းတစ်လျောက် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာတဲ့ သူတို့အတွဲကို တွေ့တဲ့လူတိုင်းက အထူးအဆန်းသဖွယ် ငေးကြည့်နေတာကြောင့် ရဲလေး ရှက်သလိုလိုတောင် ဖြစ်လာသည် ။ ဒီရွာသားဖြစ်တဲ့ သူ့ကြောင့်တော့မဟုတ် သူ “မ´´လို့ခေါ်တဲ့ ခင်ယုလွင် ကြောင့်ဆိုတာလဲ ရဲလေးသိသည်။ ရွာကလူတွေ မြို့သူ

အောင်အောင်။ တစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့အသိနဲ့ မကောင်းတာလုပ်ရန်အဆင်သင့်။ မျက်နှာမူရာမှာရှိတဲ့TVထဲကကိုယ်တုံးလုံး ဖိုမစုံတွဲရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် ကာမစိတ်တွေတဟုန်ထိုးဆောင့် တက်လာရ၏။ လက်တစ်ဖက်ကလျော့တိလျော့ရဲ ပုဆိုးကြားမှာရှိတဲ့ ငယ်ပါလဗြောင်ကွတ်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားလျက်။ စနေကျောင်းပိတ်ရက်ပေမယ့် အဖေနှင့်အမေက အလှူအိမ်သွားလို့ ကန်ထရိုက်တိုက်ခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းအေးဆေး။ ”အောင်အောင်”တို့သားမိ သားဖ(၃)ဦးထဲ နေတဲ့ တိုက်ခန်းကအိပ်ခန်း(၂)ခန်းနှင့် ဧည့်ခန်း(၁)ခန်းအရှေ့မှာဝရံတာ

ညလေပြေညှင်းက ဖြူငယ့်ဆံနွယ်ပျော့ပျော့များကို တိုးဝှေ့ဆော့ကစားသောအခါ ရှုပ်ထွေးနေသော စိတ်များ အနည်းငယ် ပြန်ကြည်လင်လာရသည်။ ဖြူငယ့် ပထမနှစ်စာမေးပွဲက နီးနေပြီ။ အခန်းအောင်းပြီး တချိန်လုံး စာကြည့်နေရသဖြင့် ခေါင်းတွေမူးကာ မကြည်မလင်ဖြစ်နေသော စိတ်များ ဖြေလျှော့ရန် ဝရံတာသို့ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

“ငြိမ်းငြိမ်းရေ” ”ရှင် မေမေ” ”ညည်းကောင်လေးလာတယ်၊ ငါဘာပြောလိုက်ရမလဲ” ”မရှိဘူးလို့သာ ပြောလိုက်ပါ မေမေ” ”ဟင် ဘာဖြစ်လို့တုန်း” ”ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မေမေ” “အေးအေး ငါပြောလိုက်မယ်” ကျွန်မ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ငိုချလိုက်တယ်။ “ကျွန်မရင်တွေ ကွဲခဲ့ရပြီမောင်၊ မောင့်ကို

“လာ.. မမ ရောက်ပြီ တက်ရအောင်..” “အင်.. ဘယ်ကို တက်ရမှာတုန်း..” “မွန်း ပြောတဲ့ဆိုင်က ဒီတိုက်လေ မမ.. မမြင့်ပါဘူး ပထမထပ်မှာ..” “အော်.. မမက ဆိုင် ဆိုတော့ မြေညီပဲ ထင်တာလေ.. ရပါတယ်

အထက်တန်းကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းထဲသော လမင်းလေး သော်တာ ဟုသတ်မှတ်ခြင်းခံထားရသည့် ကောင်မလေးရဲ့ ဘဝမှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက် တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။ အမေမုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း ၊ရပ်ကွက်ထဲအဝတ်တွေလိုက်လျော်နဲ့သမီးနှစ်ယောက် အကူအညီယူကာဘဝကိုရုန်းကန်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်