ကလင်…ကလင်…ကလင်…ကလင် အလုပ်တက်ဘဲလ်သံနဲ့အတူ လုပ်ငန်းခွင်သို့ အပြေးလေးလှမ်း ဝင်ခဲ့ပြီး တနေ့တာအလုပ်ခွင်ကိုစတင်လိုက်ပါသည်။ အော်မေ့နေလို့ ကျနော့်နာမည်နဲ့ မိတ်လိုက် အဲလေ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမှာပဲ ကျနော်နာမည်က ‘မိုးမခ’ ခင်မင်သူအများစုကတော့ ကိုမိုးပဲခေါ်ကြတာပေါ့ သချာင်္နဲ့ကျောင်းပြီးထားပြီး ရေသန့်စက် ရုံလေးတခုမှာ လခစား ဝန်ထမ်းလေးတဦးပေါ့ဗျာ……… […]
ဟာ! ရင်ထဲမှာ ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ အပြင်တော့ ထွက်မလာဘူး။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်း အူတွေ သဲတွေ ဗြောင်းဆန် သွားတယ်။ မမသီတာရယ်လေ အပြေးအလွား ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထဘီလှန် ပင်တီ အောက်ဆွဲချလို့ ဘယ်ချိန်ထဲက
နီနီမြင့်ရောက်ရှိနေသောနေရာမှာ မြေဧကအတော်ကလေးကျယ်ဝန်းသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခြံဖြစ်သည်။ နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးရှိပြီး တိုက်နှင့်မလှမ်းမကမ်းမှာ ယခင်ကဆန်စက်ကြီး ဖြစ်ခဲ့ဟန်တူသော အဆောက်အဦဟောင်းတစ်ခု ရှိသည်။ တစ်စုံတစ်ရာ လျှို့ဝှက်လုပ်ဆောင်ရန်အတွက် ကောင်းမွန်သော နေရာတစ်ခုလည်းဖြစ်သည်။ ထွန်းမြင့်က သူမကို ဆန်စက်ဟောင်းအတွင်းရှိ သီးသန့်ပြုပြင်ထားသော အခန်းတစ်ခုထဲကို ခေါ်ဆောင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းမြင့်လူတွေက
လွန်ခဲ့သော၂၀၀၆ခုနှစ်ကတော့ကျမအသက် ၂၃နှစ်အရွယ်လောက်ကပေါ့ရှင်။ ကျမကျောင်းပြီးပြီ အလုပ်အတွက်သင်တန်းတွေပြေးတက်ရင်း ပေါ့ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့တာလေးပြောပါရစေ။ဟီးဟီး ပြောချင်ဇောကများနေတော့နာမည်ပြောဖို့မေ့နေတယ်။ကျမကပန်းသဇင်တဲ့။ပင်မြင့်မှာပွင့်တဲ့ပန်းလေး လို့ဖေဖေကနာမည်လေးပေးခဲ့တာ။ ကျမဘဝတိုးတက်မြင့်မားဖို့ရည်ရွယ်ပြီးပေးထားတဲ့နာမည်လေးပေါ့။ဒါပေမယ့်ကျမကိုအရမ်းလှသလားလို့မေးရင်အရမ်းမလှပေမယ့်ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။အသားဖြူတယ်။မျက်နှာအကျကောင်းတယ်။နှာခေါင်းစင်းတယ်။မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်းတယ်။အင်းကိုယ်လုံးလားလှတယ်လို့ပဲပြောရမှာပေါ့။ ဖွင့်ထွားတဲ့ရင်သားနှင့်စွင့်ကားတဲ့တင်ရှိတယ်။ ကိုယ်ရေးသွေးတာတော့ဟုတ်ပါဘူးရှင့် အင်းလိုရင်းပဲပြောပါ့မယ်။ဒီလိုပါ ကျမသင်တန်းတ၇စ်ခုတက်ရမယ်ဆိုတော့အလုပ်ကနေအပြေးအလွှားတက်တယ်။DMLမှာ ပေါ့။အလုပ်ထဲကလာရတော့နောက်ကျသွားတယ်။ သင်တန်းရောက်တော့ထိုင်စရာခုံလိုက်ရှာတယ်။နောက်ဆုံးမှာ ခုံတန်းမှာတစ်ယောက်တည်းထိုင်နေတဲ့သူအနားကျမသွားပြီး။ “ဟီး နောက်ကျသွားလို့အကိုထိုင်လို့ရလား” “ဟာ ရပါတယ်ဗျ၊ရပါတယ်ထိုင်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးရှင့်”ရည်ရည်မွန်မွန်ပြောနေပေမယ့်ကိုယ့်အာရုံကသင်တန်းနောက်ကျနေလို့သူ့ကိုဂရုမစိုက်မိဘူး။ထိုင်ပြီးမှ
ခင်ခင်သည် အသက် ၁၈ နှစ်အရွယ် ခပ်တောင့်တောင့် ဆယ် ကျော်သက်ကလေးဖြစ်လေသည်။အရပ်မှာ ၅ ပေခန့်သာရှိသော်လည်း သူ့အလုံးအထည်နှင့်သူအနေတော်ကလေးဖြစ်သဖြင့် ယောက်ျားတို့၏ စိတ်ဝင်စားခြင်းကိုခံရသူကလေးဖြစ်လေသည်။မျက်နှာကလေးမှာ ထူး ထူးကဲကဲလှပသည်ဟုမဆိုနိုင်သော်လည်း ထူထဲမည်းနက်သောမျက်ခုံး များနှင့်ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သောမျက်လုံးများကြောင့် ထူးခြားသောရုပ်ရည် ရှိသူကလေးဖြစ်လေသည်။ထိုမျက်လုံးပြူးကလေးများကညို့ယူနိုင် သောအရည်လဲ့လဲ့မျက်လုံးများဖြစ်သည့်အပြင် မျက်နှာပေးကလည်း
“ ငါ.. နင်နဲ့အတူတူနေကြည့်ချင်တယ်ဟာ…” လို့ တည့်တည့်ပြောချလိုက်တော့ သူက ရှက်သွားပြီး ခေါင်းလေးငုမ့်ပြီးပြုံးနေတယ် ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်းတဲ့…. ကျွန်တော်လည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ မှတ်ပုံတင်ပါလား မေးတယ် သူကလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်၊ ပြီးတော့ သူက သူ့သူငယ်ချင်းဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဒီညပြန်မရောက်တော့ဘူး
အဖြစ်အပျက်တွေကကကြာသေးသေးတော.အခုချိန်ထိမျက် နှာပူနေတုန်းပါပဲ။မထင်မှတ်ပဲဖြစ်ပျက်ခဲ.တာတွေကက တူမလေးအသက်နှစ်ဆယ်ြ ပြည်.မွေးနေ.လေးပေါ………… ကျွန်တော.နာမည်ကမြတ်သူအသက်ကသုံးဆယ်.ခွန် အလုပ်ကတော.ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ပါ။ပြီးတော. အပျော်တမ်းဓာတ်ပုံဆိုင်လေးလဲဖွင်.ထားသေးတယ် ကျွန်တော.မှာမွေးချင်းညီအကိုနှစ်ယောက်ရှိတယ် အကိုကြီးကကျွန်တော်ဆယ်.ငါးနှစ်သားမှာအိမ်ထောင်ကျပြီး အခုကျွန်တော.မှာချစ်စရာကောင်းတဲ.တူမလေးတစ်ယောက် ရှိတယ် ကျွန်တော.မရီဘက်တူသွားလို.အသားကဖြူဖွေးအု နေပြီးမျက်နှာသွယ်သွယ်လေးနဲ.ဆံပင်ကကျောလည်လောက် ရှိတယ်ခနာကိုယ်လေးကတော.သွယ်သွယ်လျှလျှနဲ.ခေတ် ဆန်ပြီးပွင်.ပွင်.လင်းလင်းပြောတက်ဆိုတက် ဆက်ဆီ ကျကျ ဝတ်တက်စားတက်တော.ပတ်ဝန်းကျင်မှာသူ.ကိုလိုက်နေ ကြတဲ.ကောင်လေးတေတပုံကြီးပေါ.။ တစ်ခါတစ်လေတော.
ကျော်ထက်တစ်ယောက် သူဇာ နဲ့ ခိုင်သူ ညီမနှစ်ယောက်အလာကို ကျောင်းစာကြည့်တိုက်အရှေ့မှ စောင့်နေသည်။ ကျော်ထက်သည် ထိုညီမနှစ်ယောက်ထဲမှ အကြီးဖြစ်သူ သူဇာကိုချစ်ခွင့်ပန်ထားသူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူဇာသည် ကျောင်းတွင်း Missပြိုင်ပွဲတွင် ဆုရထားသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူဇာသည် ယောက်ျားလေးတိုင်း ငေးရသောသူ ဖြစ်သည်။
အထက်တန်းကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းထဲသော လမင်းလေး သော်တာ ဟုသတ်မှတ်ခြင်းခံထားရသည့် ကောင်မလေးရဲ့ ဘဝမှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက် တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။ အမေမုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း ၊ရပ်ကွက်ထဲအဝတ်တွေလိုက်လျော်နဲ့သမီးနှစ်ယောက် အကူအညီယူကာဘဝကိုရုန်းကန်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်
မင်းဆွေနွယ်က သူမထက် အသက်နှစ်နှစ်ခန့်ကြီးပြီး မင်းမျိုးနွယ်ဟု ခေါ်သော သူမနဲ့ အသက်ရွယ်တူခန့်ရှိသူ ညီတစ်ယောက်ရှိသည်။ ညီမဖြစ်သူ ငွေစင်ကတော့ အသက် ၂၀ခန့်သာရှိသေးပြီး တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ်ကို တတ်ရောက်သင်ကြားနေသည်။ အိမ်ဖော်များမရှိပဲ လူလေးယောက်သာနေသော အိမ်တွင် လူတစ်ယောက်လျော့သွားသည်က အလွန် သိသာ
ကျနော်တို့ရွာကနည်းနည်းခေါင်တယ်။အိမ်ခြေငါးရာလောက်တော့ရှိတယ်။ရွာမှာကဓလေ့ထုံးစံလေးတွေရှိကြတာပေါ့ဗျ။လူငယ်တွေပီပီအ ပျော်လွန်တာလဲရှိတယ်။ပြသနာမတက်အောင်တော့ရွာကကာလသားခေါင်းဆောင်ကိုမင်းခန့်မောင်ကထိန်းရတယ်။သူကမိန်းမရှိတယ်ဆရာမပေါ့။ဒါပေမယ့်တနယ်မှာကျောင်းပြနေရတယ်။သုံးလတကြိမ်လောက်တော့ပြန်လာလေ့ရှိတယ်။မိန်းမကအိမ်မှာမရှိတော့ရွာအလုပ်ကိုလည်းကူလုပ်လေ့ရှိတာမို့ကာလသားခေါင်း ဆောင်အဖြစ်တာဝန်ပေးထားရတယ်။အခု လည်းကျနော်တို့သူ့တဲအိမ်မှာစတေးချရင်း ထွေရာလေးပါးပြောနေကြတာပါ။ဒီမှာကသူ့ခြံရှိတော့အေးဆေးနေလို့ရတယ်။ “ဟေ့ကောင် ငရဲ” “ဘာတုန်းဟ” “မင်းယောက်ဖဇိုးကြီးလာနေပြီ” “အာတိုးတိုးပြောပါဗျ။ သူကြားသွားလို့အိမ် တောင်မလည်ရဖြစ်မယ်” “အေးပါကွ ငါတို့မသိချင်ယောင်ဆောင်ပါ့မယ် “”ဟုတ်ကိုမင်းခန့်” “ဟေ့ကောင်တွေဘာလုပ်နေကြလဲ ” “အေး ကွာ ငါတို့ညကြက်ခိုးပြီးချက်စားမလို့”
ကျမ နာမည်ကတော့ ဖြူဖြူပါ ။ကျမ ငယ်ရွယ်စဉ် ကျောင်းသူဘဝတည်းကပင် ကျမ အပျိုရည်ပျက်ခဲ့ရတယ်။ ကျမ ဘဝ ဆိုးလိုက်တာ ။မိန်းခလေးတွေ ဘဝဟာ အားမတန် မာန်လျှော့ ဆိုသလို ကျမ ဘဝက လူယုတ်မာ ကိုဘကြမ်းလက်ထဲမာ