ခင်ခင်သည် အသက် ၁၈ နှစ်အရွယ် ခပ်တောင့်တောင့် ဆယ် ကျော်သက်ကလေးဖြစ်လေသည်။အရပ်မှာ ၅ ပေခန့်သာရှိသော်လည်း သူ့အလုံးအထည်နှင့်သူအနေတော်ကလေးဖြစ်သဖြင့် ယောက်ျားတို့၏ စိတ်ဝင်စားခြင်းကိုခံရသူကလေးဖြစ်လေသည်။မျက်နှာကလေးမှာ ထူး ထူးကဲကဲလှပသည်ဟုမဆိုနိုင်သော်လည်း ထူထဲမည်းနက်သောမျက်ခုံး များနှင့်ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သောမျက်လုံးများကြောင့် ထူးခြားသောရုပ်ရည် ရှိသူကလေးဖြစ်လေသည်။ထိုမျက်လုံးပြူးကလေးများကညို့ယူနိုင် သောအရည်လဲ့လဲ့မျက်လုံးများဖြစ်သည့်အပြင် မျက်နှာပေးကလည်း […]
“ ငါ.. နင်နဲ့အတူတူနေကြည့်ချင်တယ်ဟာ…” လို့ တည့်တည့်ပြောချလိုက်တော့ သူက ရှက်သွားပြီး ခေါင်းလေးငုမ့်ပြီးပြုံးနေတယ် ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်းတဲ့…. ကျွန်တော်လည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ မှတ်ပုံတင်ပါလား မေးတယ် သူကလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်၊ ပြီးတော့ သူက သူ့သူငယ်ချင်းဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဒီညပြန်မရောက်တော့ဘူး
အဖြစ်အပျက်တွေကကကြာသေးသေးတော.အခုချိန်ထိမျက် နှာပူနေတုန်းပါပဲ။မထင်မှတ်ပဲဖြစ်ပျက်ခဲ.တာတွေကက တူမလေးအသက်နှစ်ဆယ်ြ ပြည်.မွေးနေ.လေးပေါ………… ကျွန်တော.နာမည်ကမြတ်သူအသက်ကသုံးဆယ်.ခွန် အလုပ်ကတော.ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ပါ။ပြီးတော. အပျော်တမ်းဓာတ်ပုံဆိုင်လေးလဲဖွင်.ထားသေးတယ် ကျွန်တော.မှာမွေးချင်းညီအကိုနှစ်ယောက်ရှိတယ် အကိုကြီးကကျွန်တော်ဆယ်.ငါးနှစ်သားမှာအိမ်ထောင်ကျပြီး အခုကျွန်တော.မှာချစ်စရာကောင်းတဲ.တူမလေးတစ်ယောက် ရှိတယ် ကျွန်တော.မရီဘက်တူသွားလို.အသားကဖြူဖွေးအု နေပြီးမျက်နှာသွယ်သွယ်လေးနဲ.ဆံပင်ကကျောလည်လောက် ရှိတယ်ခနာကိုယ်လေးကတော.သွယ်သွယ်လျှလျှနဲ.ခေတ် ဆန်ပြီးပွင်.ပွင်.လင်းလင်းပြောတက်ဆိုတက် ဆက်ဆီ ကျကျ ဝတ်တက်စားတက်တော.ပတ်ဝန်းကျင်မှာသူ.ကိုလိုက်နေ ကြတဲ.ကောင်လေးတေတပုံကြီးပေါ.။ တစ်ခါတစ်လေတော.
ကျော်ထက်တစ်ယောက် သူဇာ နဲ့ ခိုင်သူ ညီမနှစ်ယောက်အလာကို ကျောင်းစာကြည့်တိုက်အရှေ့မှ စောင့်နေသည်။ ကျော်ထက်သည် ထိုညီမနှစ်ယောက်ထဲမှ အကြီးဖြစ်သူ သူဇာကိုချစ်ခွင့်ပန်ထားသူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူဇာသည် ကျောင်းတွင်း Missပြိုင်ပွဲတွင် ဆုရထားသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူဇာသည် ယောက်ျားလေးတိုင်း ငေးရသောသူ ဖြစ်သည်။
အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာပြန်တော့ ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေသတိရမိသည်။ အဲ့တုန်းက သူက ၂၁ ဝန်းကျင်လောက်၊ မိဘတွေပြသနာ ဖြစ်တာကြောင့်ရော မိဘနဲ့အတူမနေရတာကြောင့်ပါ ဆိုးလို့ရမျှ ဆိုးနေတဲ့အချိန်၊ ဆေး၊ အရက် ၊ဆက် အကုန်လုပ်သည်။ အပေါင်းအသင်းတွေထဲမှာ အကောင်ကြီးကြီးသားသမီးတွေပါတယ်ဆိုတော့ လုံခြုံတာလဲပါသည်။ ပေါင်းတဲ့အပေါင်းအသင်းတွေကလဲဒီထဲကလူတွေ၊ ထားတဲ့ဆော်ကအစ။
ဒေါ်ပိုးပန်းချီလို့ခေါ်တဲ့ကျမအ ရွယ်တော်တဆိတ်ဟိုင်းလို့လေး ဆယ်ကျော်ထဲဝင်ခဲ့ပြီ။မုဆိုးမ တစ်ယောက်ဆိုတဲ့ဂုဏ်ပုဒ်ရှိပေမယ့် အနေအစားကတော့အထက်တန်းလွှာထဲမှာပဲရှိပါတယ်။ယောက်ကျားရှာခဲ့တဲ့စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေအများကြီးကျန်ခဲ့ပေမယ့်တတ်သည့်ပညာမနေသာဆိုသလိုစိန်ကောင်းကျောက် ကောင်းကိုင်တဲ့ပညာတတ်တာမို့စိန်ပွဲစားဆိုတဲ့နာမဂုဏ်လေးရထား ပါသေးတယ်။ဒီတော့လဲအပေါင်းအသင်းတော့ဆန့်ပြီးသားလေ။သားသမီးရယ်လို့မရခဲ့တော့လဲတစ်ယောက်တည်းပေါ့။တစ်ခုတော့ရှိတယ်။အသက်လေးဆယ်ကျော်လာရင်နည်းနည်းဝလာတာကလွဲရင် ကျန်တာတွေကတော့လတ် ဆတ်သေးတာပေါ့လေ။အားတဲ့အ ချိန်ဂျင်ဆာ့ကစားထားတဲ့အ တွက်ယိုယွင်းမှု့သိပ်မရှိသေးတာ လည်းပါတယ်။ အပျင်းပြေလုပ်နေတဲ့ပွဲစားဘဝမှာ ကြုံလာသူမောင်လေးကြောင့်မမပိုးပန်းချီရဲ့စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာခဲ့ရ တယ်။သူ့နာမည်ကကျော်ကျော်။ ရုပ်ရည်သနားကမားလေးနှင့်မို့အ ချစ်တွေပိုခဲ့ရတယ်လေ။ အခုလဲ ကြည့်လေအနားမှာလာပြီးကပ် ချွဲနေပြီ။တဏှာလို့မမြင်တဲ့
အိပ်မရတာနဲ့ဖေ့ဘုတ်ပွတ်နေတုန်းမက္ဆေ့ကနေ ကလင်ဆိုတဲ့အသံကြားတော့ဘယ်သူစာပို့လာ တုန်းလို့ကြည့်မိလိုက်တယ် အကောင့်စိမ်းမလို့ ပြန်မဖြေတော့ပဲ ဟိုဟိုဒီဒီဆက်ကြည့်နေတုန်း စာထပ်ဝင်လာတယ် နင်ကမာနကြီးနေတယ်ပေါ့ ဆိုတာနဲ့ကိုနဲ့သိတဲ့လူတစ်ယောက်ယောက်ဖြစ် ဖို့သေချာတယ်ဆိုပြီး မဟုတ်ပါဘူးမအားသေးလို့ မပြန်တာစိတ်ထဲမထားနဲ့လို့ စရင်းဘယ်သူလဲလို့ စမေးလိုက်တယ် အကောင့်တုနဲ့ပုံမတင်ထားပဲရင်းနှီးတဲ့အထာနဲ့ ဆိုတော့ကို့မြို့ကဆိုတာသေချာနေပြီလေ Profile ထဲဝင်ကြည့်တော့မိန်းခလေးဖြစ်မယ်လို့ထင်နေ တုန်း အိပ်မရလို့ဟာနင်ပဲမီးစိမ်းနေတာစကားပြော
မှောင်မိုက်နေသောကောင်းကင်ပြင်ထက်မှာ ကြယ်ရောင်တချို့က စိန်ပွင့်လေးများကြဲပက်ထားသကဲ့သို့ တလက်လက်ဖြင့် လင်းတခါမှိန်တလှဲ့ ဖြင့် သူတို့တတ်နိုင်သော အလင်းကလေးဖြင့် ကမာ္ဘမြေထက်သို့ လင်းချပေးနေသည်။ ပူလောင်ပြင်းပြသော နွေလယ်ညရဲ့ မှောင်မိုက်မှု့အောက်မှာပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။ သုတ်ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြည်ညင်းတစ်ချက်ကြောင့် အမှောင်အောက်မှာအိပ်ငိုက်နေသော သစ်ပင်တို့လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ “ရှဲ….” ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော
ရဲဇော်နှင့်ဒေါ်ခင်ခင်သူတို့၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဒာကိုယ်နှစ်ခုသည် သိမ့်သိမ့်တုန်၍သွား၏။သူတို့ နှစ်ဦးသည် တယောက်ကိုတယောက် သိမ်းကြုံးကာ တင်းကြပ်စွာဖြင့် ဖက်ထားကြ၏။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ သူတို့၏ ကိုယ်နှစ်ခုသည် တဖြေးဖြေးငြိမ်ကျသွားရတော့သည်။ ရဲဇော်၏ဦးခေါင်းသည် မျက်လုံးနှစ်လုံးပိတ်၍ ပက်လက်လေး မှိန်းနေသော ဒေါ်ခင်ခင်သူ၏ ဦးခေါင်းပေါ်တွင် မှောက်လျှက်သားဖြစ်ကာ
ခပ်ချိူ ချို ဝိုင် တစ်ခွက်ကို တမြေ့မြေ့သောက်ရင်း အတိတ်အကြောင်းကိုစဉ်းစားမိတိုငး်း သေမတတ်နာကျင်ရတယ်။ စုမာယာ ခပ်တိုးတိုးခေါ်သံက နားထဲဗုံးခွဲလိုက်သလို ခံစားရတယ်။ ကြင်နာစွာချစ်မြတ်နိုးလာခဲ့တဲ့ ၃နှစ်အတွင်း အရမ်းချစ်ပြသလောက် လက်ထပ်ပြီးသွားသည့်နောက်ပိုင်း မာန်ရဲ့ပုံစံတွေပြောင်းလဲလာသည်။ အလုပ်ကပြန်လာသည့်အချိန်တိုင်း စုစုနားမှာပဲနေချင်တယ်ဆိုတဲ့သူက အခုတော့ ပုံမှန်အိမ်ပြန်ချိန်လွန်နေတာတောင်
သူငယ်ချင်း ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ။ ကူညီပေးပါလား””ခက်တယ်ကွာ။မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ။ အေး ရရင် ငါပြောမယ်။ မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့်ဖုန်းပေးခဲ့””အေးအေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ” ငြိမ်းချမ်း တယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင်သေးပါ။ သူထောင်က လွတ်လာတာမကြာသေး။ သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီး အကူအညီတောင်းနေရတဲ့ ဝေယံဟိန်းရဲ့ အပြစ်လဲမကင်းပေ။
နွေးထွေးလှတဲ့ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းရတဲ့အချိန်ဆိုတာ ကမ္ဘာပေါ်က အရာရာတိုင်းကို မေ့နေချိန်ပေါ့။ နုအိထွေးနေသော နှုတ်ခမ်းလေးကိုသာ အဆက်မပျက် တတ်မက်နေမိတဲ့အချိန် ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ….. “ကို… ဘာလို့လဲ လူလာနေလို့လား” “ဟင်…. အော် ဟုတ်တယ်ချစ်ရဲ့ ကိုလူသံကြားလားလို့” “ကိုကလဲကွာ